demonstracje

Nie było mnie w pobliżu, gdy odpalono race. Jeszcze na placu Trzech Krzyży wyprzedziłem pochód i pobiegłem na Nowogrodzką, by

Na demonstrację Warszawskiego Strajku Kobiet pod siedzibą Archidiecezji Warszawskiej przyszło ostatecznie około 600 osób. Irytacja była wyczuwalna.

Na Demonstrację „Nie dla ludobójstwa w Afrin” przed Centrum Kultury Tureckiej w Warszawie przyszło 20 osób. Zważywszy że była 9:30 rano – wszystko w normie.

Demonstracja „Prawda i Pojednanie” na Dworcu Gdańskim, której celem było wyrażenie solidarności z Żydami i sprzeciwu wobec ustawy IPN, zgromadziła ponad tysiąc osób.

Na warszawską demonstrację z okazji 8 marca, mimo że rozpoczęła się ona już o 18, przyszły 2-3 tysiące osób.

Byłem na kontrmanifestacji sprzeciwiającej się kultowi „żołnierzy wyklętych”.

W poniedziałek o jedenastej 20 osób to mniej więcej tyle, ile można się spodziewać. Byłem prawdę mówiąc dość zdziwiony, że Akcja Demokracja rozesłała aż dwa mailowe wezwania na swoje dzisiejsze wystąpienia, ponieważ To Nie Są Tanie Rzeczy, a szans na liczniejsze uczestnictwo po prostu nie było.

Szczęśliwym zbiegiem okoliczności stałem dwa metry obok, gdy po zakończeniu demonstracji jej formalny organizator podszedł do policjantów.

Dla wielu osób obecny czas ma nastrój najtrudniejszego momentu w opowieści, tej najczarniejszej chwili, gdy szale maksymalnie przechylają się na niekorzyść bohaterów.

Nie mam luksusu udawania przed samym sobą, że antysemityzm dzieje się gdzieś obok. Poszedłem więc pod pałac prezydencki, by dotrzymać towarzystwa antyfaszystom.