demonstracje

Dotarłem pod Sejm, drugi raz dzisiaj, około dziewiątej wieczorem. Musiało właśnie zakończyć się orędzie Beaty Szydło, bo dosłownie w chwili, gdy podszedłem, zaczęło się pierwsze przemówienie polemiczne.

To jest ściąga z demonstrowania dla tych, którzy mają ochotę, a nie wiedzą, od czego zacząć.

Zdążyłem tylko być na demonstracji organizowanej przez lewicę pod pałacem prezydenckim oraz przejść się z tłumem pod Sejm. Intrygujący zbieg okoliczności: tym razem moje oszacowanie pokrywa się z policyjnym.

Na początku była spora rotacja, potem ludzie zaczęli zostawać na dłużej i wtedy też tłum zgęstniał. Pięć tysięcy to dużo, zważywszy okoliczności, w tym zwłaszcza tę, że sprawa okazała się tak nagle.

To, co się wydarzyło w Sejmie przed trzema godzinami, było nagłą eskalacją przemocy. Mamy więc przed oczami próbkę zjawiska, przed którym przestrzegałem kilka dni temu.

Na wczorajszą demonstrację wpakowałem do plecaka koc, po to żeby plecak był miękki i żeby można było się nim zasłonić.

Demonstracja, w której uczestniczę, jest w niektórych mediach anonsowana jako “marsz lewicy”. Ale w rzeczywistości to jest marsz antyfaszystów, który oni urządzają od lat.

O ile duże demonstracje mają bezpośredni wpływ na rzeczywistość polityczną, o tyle małe pikiety stanowią swego rodzaju teatr. Nie znaczy to, że się nie przydają.

Ja naprawdę nie mam zdrowia do tego wszystkiego. Zdrowia i pieniędzy. Ja mam projekt na głowie.

Przechodząc na drugą stronę Alej Ujazdowskich u wylotu Placu Trzech Krzyży, zobaczyłem minikonwój. Przyszło mi na myśl, że ktoś tu wraca do domu pod obstawą.